In the Spring of Forty-seven,
ในฤดูใบไม้ผลิเมื่อปี 1847
So the story, it is told,
มีเรื่องราวที่ถูกเล่าขานสืบต่อกันมา
Old John Sutter went to the mill site
เฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้เดินทางไปยังโรงเลื่อย
Found a piece of shining gold
เขาได้เจอเข้ากับทองคำสีเหลืองอร่าม

Well, he took it to the city
เขาจึงนำมันเข้าไปในเมือง
Where the word, like wildfire, spread
ข่าวลือได้แพร่ออกไปไวราวกับไฟไหม้ป่า
And old John Sutter soon came to wish he’d
ทันใดนั้น เฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ก็คิดขึ้นได้ว่า
Left that stone in the river bed
น่าจะเอามันไปทิ้งให้จมอยู่ก้นแม่น้ำ

For they came like herds of locusts
พวกเชาวบ้านทั้งหลายต่างพากันมาอย่างกับฝูงตั๊กแตน
Every woman, child and man
ทั้งผู้หญิง เด็ก และผู้ชาย
In their lumbering Conestogas
เกวียนไม้ของพวกเขาเหล่านั้น
They left their tracks upon the land
ได้ทิ้งรอยล้อเกวียนมากมายไว้บนผืนแผ่นดิน

Some would fail and some would prosper
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวยมั่งคั่ง
Some would die and some would kill
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
Some would thank the Lord for their deliverance
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
And some would curse John Sutter’s Mill
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

Well, they came from New York City,
พวกเขาเดินทางมาจากมหานครนิวยอร์ค
And they came from Alabam’
และมาจากอลาบาม่า
With their dreams of finding fortunes
มาพร้อมกับฝันที่จะเเสวงหาโชคลาภ
In this wild unsettled land
ในดินแดนที่รกร้างป่าเถื่อนแห่งนี้

Well, some fell prey to hostile arrows
บ้างตกเป็นเหยื่อลูกธนูของเจ้าถิ่น
As they tried to cross the plains
ขณะที่พวกเขาพยายามจะข้ามทุ่งหญ้าไป
And some were lost in the Rocky Mountains
และบ้างก็สูญหายในเทือกเขาร็อกกี้
With their hands froze to the reins
เหลือเเต่มือที่ยังกำบังเหียนไว้แน่น (บังเหียน คือ เครื่องบังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ)

Some would fail and some would prosper
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็มั่งคั่งร่ำรวย
Some would die and some would kill
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
Some would thank the Lord for their deliverance
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
And some would curse John Sutter’s Mill
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์

Well, some pushed on to California
บ้างก็เดินทางต่อไปจนถึงแคลิฟอร์เนีย
And others stopped to take their rest
บ้างก็ค่อยๆ เดินทาง หยุดบ้าง พักบ้าง
And by the Spring of Eighteen-sixty
และในช่วงฤดูใบไม้ผลิของปี 1860
They had opened up the west.
พวกเขาก็ได้เข้ามาสู่ดินแดนตะวันตก

And then the railroad came behind them
หลังจากนั้นก็มีการสร้างทางรถไฟขึ้น
And the land was plowed and tamed,
ผืนแผ่นดินก็ถูกไถเตรียมสำหรับการเพาะปลูก
When Old John Sutter went to meet his maker,
เมื่อเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้ถึงแก่ความตาย
He’d not one penny to his name
เขากลับไม่มีเงินติดตัวไปเลย

Some would fail and some would prosper
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวยมั่งคั่ง
Some would die and some would kill
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
Some would thank the Lord for their deliverance
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
And some would curse John Sutter’s Mill
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์

And some would curse John Sutter’s Mill
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์
Some men’s thirsts are never filled
ความโลภ กิเลสตัณหา สำหรับใครบางคนมันไม่เคยพอ

In the Spring of Forty-seven,
So the story, it is told,
Old John Sutter went to the mill site
Found a piece of shining gold

Well, he took it to the city
Where the word, like wildfire, spread
And old John Sutter soon came to wish he’d
Left that stone in the river bed

For they came like herds of locusts
Every woman, child and man
In their lumbering Conestogas
They left their tracks upon the land

Some would fail and some would prosper
Some would die and some would kill
Some would thank the Lord for their deliverance
And some would curse John Sutter’s Mill

Well, they came from New York City,
And they came from Alabam’
With their dreams of finding fortunes
In this wild unsettled land

Well, some fell prey to hostile arrows
As they tried to cross the plains
And some were lost in the Rocky Mountains
With their hands froze to the reins

Some would fail and some would prosper
Some would die and some would kill
Some would thank the Lord for their deliverance
And some would curse John Sutter’s Mill

Well, some pushed on to California
And others stopped to take their rest
And by the Spring of Eighteen-sixty
They had opened up the west.

And then the railroad came behind them
And the land was plowed and tamed,
When Old John Sutter went to meet his maker,
He’d not one penny to his name

Some would fail and some would prosper
Some would die and some would kill
Some would thank the Lord for their deliverance
And some would curse John Sutter’s Mill

And some would curse John Sutter’s Mill
Some men’s thirsts are never filled

ในฤดูใบไม้ผลิเมื่อปี 1847
มีเรื่องราวที่ถูกเล่าขานสืบต่อกันมา
เฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้เดินทางไปยังโรงเลื่อย
เขาได้เจอเข้ากับทองคำสีเหลืองอร่าม

เขาจึงนำมันเข้าไปในเมือง
ข่าวลือได้แพร่ออกไปไวราวกับไฟไหม้ป่า
ทันใดนั้น เฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ก็คิดขึ้นได้ว่า
น่าจะเอามันไปทิ้งให้จมอยู่ก้นแม่น้ำ

พวกเชาวบ้านทั้งหลายต่างพากันมาอย่างกับฝูงตั๊กแตน
ทั้งผู้หญิง เด็ก และผู้ชาย
เกวียนไม้ของพวกเขาเหล่านั้น
ได้ทิ้งรอยล้อเกวียนมากมายไว้บนผืนแผ่นดิน

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวยมั่งคั่ง
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

พวกเขาเดินทางมาจากมหานครนิวยอร์ค
และมาจากอลาบาม่า
มาพร้อมกับฝันที่จะเเสวงหาโชคลาภ
ในดินแดนที่รกร้างป่าเถื่อนแห่งนี้

บ้างตกเป็นเหยื่อลูกธนูของเจ้าถิ่น
ขณะที่พวกเขาพยายามจะข้ามทุ่งหญ้าไป
และบ้างก็สูญหายในเทือกเขาร็อกกี้
เหลือเเต่มือที่ยังกำบังเหียนไว้แน่น (บังเหียน คือ เครื่องบังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ)

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็มั่งคั่งร่ำรวย
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์

บ้างก็เดินทางต่อไปจนถึงแคลิฟอร์เนีย
บ้างก็ค่อยๆ เดินทาง หยุดบ้าง พักบ้าง
และในช่วงฤดูใบไม้ผลิของปี 1860
พวกเขาก็ได้เข้ามาสู่ดินแดนตะวันตก

หลังจากนั้นก็มีการสร้างทางรถไฟขึ้น
ผืนแผ่นดินก็ถูกไถเตรียมสำหรับการเพาะปลูก
เมื่อเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้ถึงแก่ความตาย
เขากลับไม่มีเงินติดตัวไปเลย

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวยมั่งคั่ง
บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็ไล่ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอิสรภาพที่พระองค์มอบให้พวกเขา
และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์

และบ้างก็สาบเเช่งโรงเลื่อยของ จอห์น ซัตเทอร์
ความโลภ กิเลสตัณหา สำหรับใครบางคนมันไม่เคยพอ